میخاهم بنویسم چیزی بگویم اما عرفان و حیات در این روح مرده زنده به گور شده انگار که یک لشکری از سیاهی و شیطان قلبم را تحت سیطره خودش درآورده انگار لشکری از شیاطین به کمک انسانها روح مرا تسخیر کرده اند انگار که همه نیروها قدرت خود را از دست داده اند و من بیننده ای بیش نیستم ودر میان این همه نیروهای مافوق طبیعی اسیر دست آنها گشته ام اینجا دلی از بی غمی داد میکشد قلبی از سردی فریاد میکشد چشمی از بیرنگی به خاب رفته است ومن در این گورستان تنهایی جانم را ذره ذره در این قبر میریزن جانم را تکه تکه در این دشت میریزم و همه احساسات یکی یکی در این غار تنهایی در این چاه تاریک دفن میشود و هیچ زندانی و هیچ حصاری بد تر از آن نیست که احساسها یت رنج هایت دردهایت حرف هایت و نگاهها و نازها و عشوه هایت هیچ شورشی و هیچ تلنگری در این قلب ها ایجاد نکند و این یعنی همان مرگ تدریجی مرگی که زندگی را نفس کشیدن را وبیشرفت و از تو سلب میکند و بدتر از همه اینها آن است که همه این جریانهایی که در اطراف تو به وجود امده اند حق میگویند و بخشی از حق هستند  و این یعنی این که شمیشیرت را غلاف کنی و این یعنی اینکه ففط با انتظار بنشینی و تماشا کنی و این یعنی مرگی که هر لحظه از جلوی چشمانت عبور میکند و چه دردی رنج آور تر آن مبتواند باشد که باید باد این روح مرده شب را صبح و صبح را شب کنی ونه خاب و نه دوست ها و نه هیچ احساسی نمیتوانند به این روح کجاوه کوچکترین تلنگری بزنند ودر حصار ذهن هایی که تور ا آنگونه که نیستی میبینند هیچ راهی نداری جز آنکه کرنش کنی و در برابر قدرتشان تعظیم کنی هرچند که این کار علی رغم میل باطنی تو باشد اینجا در کنار چنین جریاناتی هیچ راهی جز تحمل شدن و قبول ترحم دیگران باشی هیچ زخمی در درون انسان بدتر از زخمی نیست که با تراژدی ضربه و ترحم به وجود آمده باشد او که خود ضربه میزند خود نیز ترحم میکند و تو را در آشیانه ذهنش تحت تسلط افکار در می  آورد که توانایی فرار و گریز از این داریره را نداری و تنها راه برای ادامه این راه جز این نیست که که فقط به هوای نگاههای آن جان خسته آن جان جانان لحظاتت را درگروی این حصار تنگ زندگی عبور دهی شاید او را آفریده اند که چنین ماموریت سنگینی را به عهده بگیرد.مهدی